می دانم که همه پنجر ها را به روی خودت بسته ای،نسیم های نوازشگر را به اتاقت راه نمی دهی ،و با واژه ها قهر کرده ای.می دانم که خسته ای و از ابرها و بادها ،از پرده ها و گلدان ها،از شیشه و تصویر ها و از همه چیز و همه کس گله داری.می دانم که هوای گرامی باغ های اینده به شدت در حیاط ساده دلت پیچیده است و دوست داری عطر های زمینی را از خودت دور کنی. می دانم که امروز حوصله مرا هم نداری و کلاغ ها و کبوترهای روزمره کلافه ات کرده اند.اما حتم دارم که این سطرهای ارام را می خوانی و چشمه های مواج احساست را در ایینه شکسته حرف های من تماشا میکنی شاید باور نکنی اما از من فقط همین کلمه ها که به شوق به سوی تو بال می زنند باقی می ماند و خودکاری که هیچ گاه اخرین حرف هایم را به تو نمی تواندگفت.دوست دارم به هیات کلمه ای نجیب درایم تا رهگذران غمگین ،صبحگاهان زیر افتابی نارس مرا زمزمه کنند. میدانم که خسته ای اما دوست دارم اجازه بدهی کلمه هایم دمی روبرویت بنشینند و نگاهت کنند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: